Sprzęt ratowniczy WOPR

Rzutka rękawowa

Rzutka rękawowa wykonana jest w postaci podłużnego worka, w którym znajduje się 300 g obciążnik obszyty pianką poliuretanową i 25 m pływającej linki, na końcu której są odpowiednie zaczepy służące do zamocowania do burty łodzi lub innego miejsca albo założenia na nadgarstek ratownika. Na dnie pokrowca znajduje się uchwyt dla ratowanego.

Zalety tego sprzętu to:

• bardzo łatwa, skuteczna i szybka obsługa
• estetyczny wygląd
• estetycznie i bezpiecznie sklarowana lina
• duża celność (po niedługim treningu)
• małe wymiary
  
  

Koło ratunkowe

Koło ratunkowe jest podstawowym sprzętem ratunkowym na wielu kąpieliskach, pływalniach i różnych jednostkach pływających. Można je podzielić na stosowane na śródlądziu i stosowane na morzu .Wykonane jest ono ze sprasowanego styropianu obszytego pomarańczowym materiałem i linki chwytowej o większej długości niż obwód, przymocowanej opaskami w czterech miejscach. Koło może być używane samodzielnie lub z linką, którą powinno się przywiązać bezpośrednio dokoła i porządnie zbuchtować. W ostatnich czasach pojawiły się sztywne koła plastikowe, wewnątrz puste, ze specjalnymi pojemnikami na linkę o ergonomicznych kształtach usytuowanymi wewnątrz koła.

 

Pas ratowniczy „Węgorz”

Pas ratowniczy „Węgorz” składa się z elastycznego, nietonącego, podłużnego pływaka z pianki polietylenowej obszytej jaskrawo pomarańczową tkaniną. Do jednego końca doczepiony jest karabińczyk a do drugiego taśma z oczkami przechodząca w 2 – 4 m odcinek liny zakończonej szelką ratowniczą . W połowie długości pasa umocowany jest dodatkowy karabińczyk umożliwiający w miarę potrzeby podczepienie liny do ściągnięcia ratowanego na brzeg. Konstrukcja pozwala na zapięcie osoby o każdych wymiarach (tuszy) i utrzymuje na powierzchni dwie osoby o przeciętnej wadze. Opływowy kształt nie stawia prawie żadnego oporu i pozwala w łatwy sposób pokonać fale czy nawet przybój. Konserwacja polega na myciu i wysuszeniu sprzętu.

Zalety:

• łatwy w obsłudze
• estetyczny i łatwy w przechowywaniu
• możliwość użycia do ratowania osób przytomnych i nieprzytomnych
  
  

Boja SP

Boja SP skonstruowana z tworzywa sztucznego w środku pusta, posiada na obwodzie uchwyty pozwalające na złapanie się przez osobę tonącą względnie ratownika, a z przodu przyczepioną ma 2 – 4 m linę zakończoną szelkami ratowniczymi. Opływowy kształt pozwala na pływanie i pokonywanie fal bez większych oporów. Wyporność pozwala na utrzymanie dwóch osób na powierzchni wody. Na świecie produkowane są różne rozmiary i typy boi, a w Polsce na razie jeden. Minusem tego sprzętu jest trudność w jego użyciu w sytuacji, gdy tonący jest nieprzytomny ponieważ ratownik nie ma możliwości podpięcia poszkodowanego. Konserwacja sprowadza się do umycia i wysuszenia sprzętu.

 

Kamizelka asekuracyjna

Kamizelka asekuracyjna wykonana jest z pianki polietylenowej, nienasiąkliwej, odpornej na gnicie oraz procesy starzenia, obszyta materiałem w kolorze pomarańczowym z zapięciem na regulowane taśmy. Trzy rozmiary 40-60, 60-70 i powyżej 70kg. Istnieje wersja o zwiększonej wyporności z kołnierzem utrzymującym głowę, nad lustrem wody oraz taśmą kroczną zapobiegającą zsuwaniu się kamizelki. Jest ona szczególnie zalecana osobom słabo pływającym i dzieciom.

 

Kamizelka ratunkowa

Kamizelka ratunkowa (pas ratunkowy) to odmiana wyżej wymienionej, ale wykonana z kilku segmentów sztywnej pianki obszytej pomarańczowym materiałem lub w inny sposób, będąca na wyposażeniu głównie dużych jednostek pływających np. statków. Generalnie kamizelka powinna zapewnić zachowanie pozycji pionowej z utrzymaniem ust nad powierzchnią wody nawet w przypadku osoby nieprzytomnej lub wyczerpanej.

 

Rzutka siatkowa

Rzutka siatkowa wykonana jest z siatki na kosz do koszykówki, do której włożono standardową piłkę do tej gry, związano i do jednego końca przywiązano 30-35 m pływającej liny o średnicy 6 mm Sprzęt dokładnie zbuchtowany może wisieć np. na stanowisku ratowniczym.

Zalety to:

• łatwość wykonania samemu
• dosyć duży zasięg
• niezbyt trudna obsługa
• duża wyporność pozwalająca na utrzymanie na powierzchni wody ratowanej osoby
• łatwość uchwycenia przez tonącego ( sprzęt bardzo widoczny na wodzie)

Minusem jest właśnie estetyczne zbuchtowanie linki i jej trudność w utrzymaniu w stanie gotowości do natychmiastowego użycia.

 

Koło ratunkowe ślizgowe

Koło ratunkowe ślizgowe ma dwie wersje: na jednostki pływające – składa się z torby w kolorze pomarańczowym, wewnątrz której znajduje się miękkie koło ratunkowe (pianka polietylenowa) wraz z pływającą linką o długości 35 m, zakończoną nierdzewnym karabińczykiem (możliwość mocowania do kosza rufowego lub relingu),na pływalnie i kąpieliska – budowa j. w. z linką o długości 25 m z plastikowym karabińczykiem (możliwość mocowania do różnego typu wieszaków).

Koło dzięki swojej konstrukcji: miękkie i dopasowujące się do każdego rozmiaru, łatwe w konserwacji (umyć i wysuszyć), estetycznie i bezpiecznie przechowywane.

Zalety kół ratowniczych to:

• łatwość użycia,
• dobra widoczność w wodzie (kolor i duże wymiary pozwalają lepiej dostrzec osobę tonącą),
• duża wyporność kwalifikująca koło jako sprzęt ratunkowy dla dwóch osób,
• przy użyciu koła ślizgowego możliwość wyciągnięcia tonącego na wysoki stromy brzeg lub wysoką burtę łodzi,
• doskonała asekuracja przy ratowaniu z użyciem koła ślizgowego oraz przy nurkowaniu.

Minusem jest:

• trudność w dalekim rzucaniu; trzymając (właściwie) za wewnętrzną część pierścienia koła ratunkowego nie uzyskujemy dalekich rzutów,
• łatwość uszkodzenia pierścienia wykonanego ze styropianu przy uderzeniu o twardy przedmiot np., pomost, łódź czy krawędź basenu (nie dotyczy koła ślizgowego).
  
  
  

Żerdź ratownicza

Żerdź ratownicza jest podstawowym sprzętem ratowniczym na wszelkich pływalniach. Zazwyczaj jest to tyczka drewniana o długości 2 – 4 m (ustawa narzuca długość 4 m). Występują również żerdzie ratownicze wykonane z innych materiałów np. rurka aluminiowa czy z twardego PCV, lecz każda z nich ma w wodzie większą śliskość niż drewno.

Właściwie skonstruowana żerdź ratownicza powinna być zakończona odpowiednią końcówką ułatwiającą uchwycenie się przez tonącego względnie nawet zahaczenie przez ratownika osoby nie reagującej już na żadne polecenia czy bodźce i przyciągnięcie jej do brzegu. W tego typu konstrukcjach można używać lekkich i estetycznych materiałów takich jak rurki z duraluminium czy tworzyw sztucznych. Wykonanie nawet we własnym zakresie którejś z tych końcówek nie powinno nastręczać zbyt dużych kłopotów np. elastyczną końcówkę można zrobić z rozciętego paska klinowego do silników samochodowych, a koło ze stalowego pręta o średnicy np. 6 mm obciągniętego wężem gumowym lub rurką z tworzywa sztucznego.

Zalety:

• bardzo prosta i łatwa obsługa nawet dla laika pod warunkiem, że nie będzie próbował podnosić na żerdzi tonącego ponad lustro wody,
  nie ma potrzeby konserwacji
• możliwość dosięgnięcia każdego tonącego na standardowym basenie o wymiarach do 25 m

Wady:

• w przypadku dotychczas stosowanych żerdzi drewnianych bez właściwej końcówki to duży ciężar drewna, cena i łatwość złamania
  
  
  

Kołowrót ratowniczy

Kołowrót ratowniczy może mieć różne konstrukcje począwszy od drewnianej przez plastikową do metalowej. Służy on do „magazynowania” minimum 80 m nietonącej liny zakończonej szelkami ratowniczymi. Można je również podzielić na stacjonarne i przenośne. Np. zaprojektowane kiedyś przez kol. S. Knoffa metalowe, sztywne i ciężkie mogły być używane głównie jako stacjonarne na każdym stanowisku na lądzie, np. zahaczone o wieżę ratowniczą. Natomiast aktualnie rozprowadzane plastikowe, lekkie kołowroty mogą służyć również jako przenośne. Żaden ze stosowanych w Polsce kołowrotów nie jest dostosowany do ściągnięcia ratownika poprzez kręcenie korbą ponieważ jak już wspomniano jest to „magazyn”, a nie wyciągarka. Ściąga się ratownika wraz z tonącym jedną z metod opisanych w rozdziale „Ratowanie z użyciem sprzętu”, a po zakończeniu akcji ratowniczej bardzo dokładnie i porządnie nawija się linę na bęben kołowrotu wykorzystując między innymi wspomnianą korbę. Lina musi być nawijana zwój przy zwoju, ciasno bez luzów. Gwarantuje to łatwe, szybkie, bez szarpnięć i plątania się rozwinięcie jej w czasie akcji ratowniczej. Dodatkowe akcesoria takie jak np. hamulce spowalniające obracanie się bębna, rączki, nóżki czy blokady ułatwiają przechowywanie, transport i eksploatację kołowrotu ratowniczego. Konserwacja polega na umyciu, oczyszczeniu z piasku, wysuszeniu i nasmarowaniu ośki przy kołowrotach metalowych.

Zalety:

• łatwość „magazynowania” potrzebnej liny
• prostota i po właściwym przygotowaniu bezproblemowe użycie
• estetyczny wygląd

Wady:

• stosunkowo duże wymiary
• ciężar kołowrotu metalowego
• kołowrót ratowniczy
  
  

Zasobnik linowy

Każdy ratownik, który w swojej karierze miał do czynienia z wypadkiem tonięcia poza granicami strzeżonego przez siebie kąpieliska na rzece, jeziorze czy morzu wie jakim dużym wysiłkiem jest dobiegnięcie (często po piasku) z potrzebnym w takiej akcji kołowrotem ratowniczym nawet tym lekkim (plastikowym) nie mówiąc już o kołowrotach stalowych starego typu. Oprócz znacznego zmęczenia, osoba biegnąca z takim sprzętem bardzo często doznaje licznych urazów kończyn (obicia, stłuczenia, skaleczenia) spowodowanych przez transportowany kołowrót. Dlatego też próbowano go zastąpić innymi rozwiązaniami np.: drewniane lub plastikowe szpulki, cieńszą linką itp. W ostatnim czasie zaczęto produkować w Polsce zasobnik linowy rozwiązujący ten problem. W pokrowcu (podobnym do rzutki rękawowej tylko większym) umieszczone jest 80 m nietonącej liny (podobnej do tej z rzutek rękawowych) zakończonej od spodu półsztywną pętlą (bardzo łatwo i szybko można ją założyć na nogę, pal czy pal ostrogi), a z drugiego końca szelkami ratowniczymi. Pokrowiec tak jaki i rzutka ratownicza zamykany jest taśmą z rzepami. Sprzęt lekki, bardzo łatwy w użyciu i niezawodny pod warunkiem właściwego sklarowania liny w zasobniku (tak samo jak w rzutce rękawowej) tzn. zygzakami, pojedynczymi warstwami, ugniatając.

Szelki ratownicze

Szelki ratownicze mocowane są na końcu liny przyczepionej do pasa ratowniczego „Węgorz”, boi SP, zasobnika linowego lub nawiniętej na kołowrót ratowniczy czy też sklarowanej w zasobniku linowym względnie na brzegu. Skonstruowane powinny być w ten sposób aby nie utrudniać ruchów pływackich, nie obcierać w czasie pływania, nie sztywnieć w zimnej wodzie, łatwe i szybkie w ubieraniu niezależnie od „rozmiaru” ratownika oraz mieć właściwie umieszczony punkt zaczepienia liny. Ta ostatnia cecha ma duże znaczenie przy ściąganiu. Przy właściwej konstrukcji ratownik w czasie ściągania ma lekko uniesioną górną połowę tułowia wraz z głową ponad powierzchnią wody co zapobiega (przy odpowiedniej szybkości ściągania) zalewaniu głowy „falą dziobową”, „spławikowanie”;. Konstrukcje są różne z różnych materiałów, z różnymi sposobami mocowania liny oraz sposobem zapięcia. Jeżeli na kąpielisku nie ma szelek można je prowizorycznie wykonać samemu zawiązując na końcu liny pętlę. W celu zapobieżenia wrzynania się linki w ciało ratownika, można ją kilkakrotnie owinąć bandażem. Niestety po kilkukrotnym użyciu bandaż trzeba wymienić. Użycie liny z szelkami zwiększa bezpieczeństwo ratownika prawie do 100%, zwiększa skuteczność i ułatwia akcję ratowniczą. Konserwacja uzależniona jest od konstrukcji i użytego materiału, ale zawsze trzeba je po umyciu wysuszyć. Obecnie w działaniach specjalistycznych np. na wodach szybko płynących stosuje się również piersiowe uprzęże wspinaczkowe.

 

Sprzęt ABC

W celu szybkiego i hardziej efektywnego poruszania się w urodzie powszechnie stosuje się sprzęt nazwany potocznie „ABC”, a obecnie niekiedy „ABCD”. Do tego sprzętu zaliczamy: płetwy, maskę, rurkę oddechową tzw. „fajkę” i nóż (sekator).

 

a) Płetwy

Pierwszy projekt płetw wykonał Leonardo Da Vinci, a współczesną ich wersja datuje się od konstrukcji kap. De Corlie z 1930 r. Obecnie używane są trzy rodzaje płetw: kaloszowe, na paski i monopłetwa, W praktyce ratowniczej mogą być stosowane tylko pierwsze dwa rodzaje, natomiast monopłetwa używana jest przez zawodników sportowych nie zapewnia bezpiecznego poruszania się podczas akcji ratowniczej. Najlepsi zawodnicy pływają dystans 50 m w płetwach w czasie ok. 16sek., a dystans 100 m w czasie ok., 35 sek., Przeciętnie, młody ratownik po kilku treningach może przepłynąć w płetwach dystans 100 m w czasie krótszym niż 1 min. zachowując wystarczającą ilość sił do przeprowadzenia akcji ratowniczej. W tym celu powinien oprócz przyzwyczajenie się do pływania w płetwach dobrać je odpowiednia do własnych potrzeb w zależności od wytrenowania organizmu.

Płetwa kaloszowa przeznaczana jest do zakładania na gołą stopę i musi być dobrze dopasowana. W sprzedaży płetwy te możemy kupić co dwa rozmiary. Powinna ona ściśle przylegać do stopy, lecz nie może jej ściskać, gdyż wówczas występuje jej „drętwienie” spowodowane nieprawidłowym krążeniem krwi, natomiast zbyt luźne osadzenie stopy prowadzi do obtarć naskórka i ewentualnego zgubienia płetwy podczas pływania. Kalosz powinien być zbudowany z gumy, który od spodu tzn. stopy powinien być usztywniony. Pióro zbudowane jest z gumy lub mas plastycznych różnie utwardzonych w zależności od przewidywanych zadań i indywidualnych cech motorycznych pływaka. I tak: płetwy krótkie i sztywne używane są podczas pływania w zamkniętych zbiornikach umożliwiając szybkie i łatwe obracanie się. Płetwy dłuższe stosuje się podczas pływania na wodach otwartych i podczas pływań długodystansowych. Podczas pływań długodystansowych stosuje się również płetwy z kanałami przepływowymi zwanymi dyszami. Płetwy z dyszami umożliwiają przeznaczenie większej części energii na napęd przy jednoczesnym nieznacznym zmniejszeniu prędkości. Osobom o nogach „mocniejszych” poleca się płetwy z piórami wykonanymi ze sztywnych mas plastycznych, natomiast osobom o nogach „słabszych” i okazjonalnie pływających w płetwach zaleca się płetwy miękkie lub z piórem gumowym w celu uniknięcia skurczu mięśni łydek lub podudzia. Podstawowym czynnikiem wpływającym na ogólny czas użytkowania płetw jest ich nakładanie, które powinno wyglądaj następująca:

• przed rozpoczęciem ubierania należy najpierw wygiąć do dołu tylną część kalosza – piętę wraz z brzegami i dopiero wówczas wsunąć da przedniej części kalosza zmoczoną stopę, a następnie dopiero możemy odgiętą uprzednio cześć wygiąć na piętę w położenie pierwotne. Ma to na celu m.in. zapobiegać pękaniu gumowych brzegów kalosza.

Płetwy na pasek są przeznaczone dla osób, które zakładają je na but lub skarpetę neoprenową włożenie takiej płetwy na gołą stopę powoduje bardzo szybkie bolesne zdzieranie naskórka. Płetwy kieszeniowe na pasek występują w trzech rozmiarach, gdyż ich dopasowanie do stopy następuje przez dociągnięcie paska. Oba rodzaje płetw spełniają te same zadania i są analogicznie zbudowane w części piórowej. Znaczny przyrost szybkości płynięcia wynikający z użycia płetw powoduje u wielu osób trudności w oddychaniu oraz obserwacji powierzchni podczas płynięcia. Z tych powodów do pływania po powierzchni wskazana jest maska i fajka.

 

b) Maska

Użycie maski podczas akcji ratowniczej umożliwia jednoczesną obserwację powierzchni wody oraz w wodach „czystych” obserwację dużego obszaru pod wodą co wpływa znacząco na skuteczność akcji. Ma to również wpływ na bezpieczeństwo ratownika, gdyż znacznie wcześniej i wyraźniej widać ratowanego, jego zachowanie oraz jego ruchy. Normalnie pływając pod wodą i przeszukując dna widzimy wszystka rozmazane i w n całej odległości. Jest to spowodowane załamaniem się światła pod innym kątem w wyniku czego obraz uzyskujemy nie na siatkówce naszego oka ale poza nią. Założenie maski nurkowej lub okularków pływackich powoduje, że obraz uzyskujemy na siatkówce oka lecz dodatkowe załamanie światła pomiędzy wodą, a powietrzem oddzielonym szybką daje obraz o l/3 większy i o 1/4 bliższy niż na powierzchni. Pomimo zmiany parametrów widać wszystko wyraźnie i daleko

Wszystkie maski posiadają zbliżoną budowę, a różnią się jedynie rozwiązaniami technicznymi i kształtami. Szyba maski jest przeważnie ze szkła, które musi być bezpieczne. Informują o tym napisy „SAFETY” lub „TEMPERED”. Maski z szybami ze zwykłego szkła mogą uszkodzić twarz w przypadku pęknięcia, Maski z szybą z tworzyw sztucznych mają tendencję do zachodzenia parą przez co tracą część swoich właściwości. W celu likwidacji zachodzenia szyb parą pokrywa się je od wewnątrz przed zamoczeniem odpowiednimi płynami (w ostateczności „Ludwikiem” ), a do niedawna jeszcze używano do tego celu śliny. Niektóre maski posiadają oddzielne szybki na każde oko – przeznaczane są one przeważnie dla osób z wadami wzroku ponieważ każda z nich może posiadać inne parametry. Podczas nurkowania w typowej masce osoba z wadami wzroku stosują miękkie soczewki, nie zaleca się używania szkieł korekcyjnych z soczewkami twardymi. Istnieją również maski nazywane panoramicznymi. Posiadają one dodatkowe szybki z boków lub z dołu dając możliwość bez dodatkowych ruchów głową jednoczesnego obserwowania obszaru z przodu i po bokach. Ogólnie uważa się, że czym większa powierzchnia szybki maski tym łatwiej prowadzi się obserwację pod wodą i zapewnia ona większe bezpieczeństwo. Szybka maski połączona jest szczelnie za pomocą obejmy z kołnierzem wykonanym z sylikonu, a niekiedy z innych materiałów takich jak: metaflex czy mieszanina gumy z produktami naftowymi. Kołnierz maski powinien mieć taki kształt, aby górna część szyby znajdowała się bliżej twarzy niż dolna dla zmniejszenia odgięcia głowy; do tyłu i podczas pływania. W celu szczelnego przylegania maski kołnierz zakończony jest rozdwojonym fartuchem, który w okolicach nosa jest pojedynczy. Taka budowa fartucha ułatwia znacznie usuwanie z maski wody przez wdmuchiwanie nosem powietrza w sytuacji gdy znajdujemy się pod wodą.

Pasek mocujący maskę powinien być bardzo elastyczny, szeroki lub rozdwajający się z tyłu oraz umożliwiający łatwą regulację jego długości przy użyciu klamer znajdujących się na obejmie szyby. Bardzo ważnym elementem różniącym maskę nurkową od okularków pływackich jest nos lub komory kompensacyjne zwane niekiedy kieszeniami. Przy zanurzeniu na kilka metrów wzrastające ciśnienie powoduje wzrost ciśnienia wewnątrz organizmu osoby nurkującej. Może to spowodować przy braku zmiany ciśnienia w masce pękanie naczyń krwionośnych w gałkach ocznych. Jest to wynikiem różnicy ciśnień w organizmie nurka i przestrzeni powietrznej maski. W skrajnych przypadkach może wystąpić przemieszczenie oczu do przodu powodując tzw. wytrzeszcz. W celu zapobieżenia takiej sytuacji należy wyrównywać ciśnienie w masce do wielkości ciśnienia jakie panuje na danej głębokości wdmuchując powietrze nosem. Niektóre maski samoistnie niwelują różnicę ciśnień zmniejszając swoją objętość dzięki dużemu i elastycznemu kołnierzowi. Natomiast okularki pływackie zachowują zawsze stałą objętość i nie ma w nich możliwości zmiany ciśnienia podczas zanurzania, może to doprowadzić. do sytuacji opisanej powyżej. Drugim niebezpieczeństwem na które jesteśmy narażeni podczas zmiany ciśnienia przy zanurzaniu się pod wodę jest uszkodzenie. błony bębenkowej. Do takiej sytuacji może dojść już na głębokości 3 – 4 m gdy nie ma drożności kanału słuchowego wewnętrznego zwanego trąbką Eustachiusza. Najczęściej ma to miejsce podczas stanów zapalnych zatok, nieżytów nosa lub typowego kataru, kiedy śluz zablokuje drożność kanału słuchowego. Przebieg zjawiska wyjaśnia zamieszczony rysunek.

Celem zapobieżenia uszkodzeniu błony bębenkowej powszechnie stosuje się tzw. próbę Valsalwy polegającą na ściśnięciu palcami nosa, zamknięciu ust i wydmuchaniu do ucha środkowego powietrza z płuc. Wytworzony w ten sposób wzrost ciśnienia w płucach powoduje, na zasadzie naczyń połączonych wzrost ciśnienia we wszystkich dostępnych przestrzeniach powietrznych, w tym w kanale słuchowym wewnętrznym (trąbka Eustachiusza). W sytuacji normalnej następuje rozszerzenie kanału oraz wzrost ciśnienia w uchu środkowym. Ciśnienie po obu stronach błony bębenkowej będzie zbliżone. W celu wykonania tej próby maska musi mieć dostęp do nosa tak, aby można go było łatwo i wygodnie ścisnąć. Inne sposoby wyrównywania ciśnienia (manewr Toyubee, metoda BTV) nie są już takie proste w stosowaniu i wymagają pewnego treningu. Podczas wynurzania u osób zdrowych wyrównanie ciśnienia zachodzi samoistnie. Niekiedy można pomóc wyrównać ciśnienie wykonując ruchy żuchwą lub napinając język i krtań jak przy przełykaniu.

 

c) Rurka oddechowa – „fajka”

W praktyce ratowniczej rurka oddechowa umożliwia swobodne oddychanie podczas stałej i jednoczesnej obserwacji toni wodnej (dno) i jej powierzchni. Ta niemal komfortowa niekiedy sytuacja dla ratownika pozwala na kontrolę ruchów osób ratowanych, a także oceniać ich stan zagrożenia. Jej użycie daje możliwość pełnego wykorzystania maski i płetw.

Standardowo przyjmuje się, że fajka powinna mieć 30-38 cm długości i 16-22 mm średnicy. Parametry które wymuszają takie wymiary to:

ciśnienie hydrostatyczne działające na klatkę piersiową w wodzie, które przy zwiększeniu długości fajki uniemożliwia wykonanie wdechu,
opory powietrza utrudniające oddychanie zwiększające się wraz ze zmniejszaniem średnicy rurki,
wzrost średnicy fajki prowadzi do zwiększenia ilości powietrza, które jest wielokrotnie wykorzystywane, prowadząc do niekorzystnego wzrostu dwutlenku węgla w organizmie.
Każda fajka powinna posiadać w górnej części jaskrawą opaskę ułatwiającą lokalizację oraz powinna być na całej długości gładka w celu zapobieżenia gromadzenia się brudu i możliwości łatwego rozwoju drobnoustrojów. Obecnie największym powodzeniem cieszą się fajki o kształcie anatomicznym, którego założenie jest takie, aby rurka znajdowała się na całej długości w jednakowej odległości od głowy, co likwiduje w znacznym stopniu opory podczas szybkiego pływania, a w konsekwencji przemieszczanie się fajki. Również łatwiejsze jest usuwanie wody z rurki o kształcie anatomicznym w porównaniu z fajkami o kształtach zbliżonych do liter „L” lub „J” Bardzo ważnym elementem każdej fajki jest ustnik, który powinien umożliwiać pewny uchwyt będąc jednocześnie miękkim i nie powodującym obtarć w jamie ustnej. Z tego powodu większość fajek wykonuje się z ustnikiem silikonowym.

d) Nóż

Od kilku lat do sprzętu podstawowego u nurkowaniu zalicza się nóż. Jego obecność jest niezbędna wszędzie tam, gdzie istnieje możliwość zaplątania się w liny lub sieci rybackie względnie istnieje potrzeba wykonania prac pod wodą np. wyplątania tonącego z wodorostów.

Jeszcze nowszym sprzętem są lansowanie ostatnio jednoręczne sekatory umożliwiające przecięcie pod wodą linek stalowych o średnic do 6mm. W przedstawionym materiale celowo pominięto maski i fajki z zaworkami gdyż obecnie uważa się, że ich awaryjność rośnie wraz ze wzrostem szybkości pływania w wyniku większych naprężeń i drgań, a niestety w ratownictwie wodnym po7stawowym czynnikiem decydującym o skuteczności akcji jest czas.