- Bezpośrednio po wystąpieniu zatrzymania krążenia przepływ krwi do mózgu jest praktycznie zredukowany do zera, co może być przyczyną napadów przypominających drgawki, które mogą zostać mylnie zinterpretowane jako padaczka. Świadkowie zdarzenia powinni podejrzewać zatrzymanie krążenia u każdego pacjenta, u którego wystąpią drgawki.
- Autorzy wytycznych popierają zalecenia ILCOR, aby wszystkie osoby prowadzące RKO wykonywały uciśnięcia klatki piersiowej u wszystkich poszkodowanych z zatrzymaniem krążenia. Osoby prowadzące RKO przeszkolone i posiadające umiejętność wykonywania oddechów ratowniczych powinny prowadzić uciśnięcia klatki piersiowej w połączeniu z oddechami ratowniczymi.
- Świadkowie zdarzenia nieposiadający przeszkolenia powinni wezwać służby ratunkowe, gdy tylko stwierdzą, że poszkodowany nie reaguje i postępować zgodnie z instrukcjami dyspozytora medycznego. Zawsze, gdy to możliwe należy wezwać służby ratunkowe nie opuszczając poszkodowanego.
- Osoby prowadzące RKO powinny zapewnić uciśnięcia klatki piersiowej o odpowiedniej głębokości (około 5 cm, ale nie większej niż 6 cm u przeciętnego dorosłego) oraz częstości 100-120 uciśnięć na minutę. Należy umożliwić całkowity powrót klatki piersiowej do jej pierwotnego kształtu pomiędzy uciśnięciami oraz minimalizować przerwy w uciśnięciach.
- Wykonując oddechy ratownicze lub wentylując pacjenta trzeba poświęcić około jedną sekundę na wypełnienie płuc objętością wystarczającą do zapewnienia widocznego uniesienia się klatki piersiowej. Stosunek uciśnięć klatki piersiowej do wentylacji pozostaje 30:2. Podczas prób wentylacji przerwy w uciśnięciach klatki piersiowej nie mogą trwać dłużej niż 10 sekund.
- Wykonanie defibrylacji w ciągu 3-5 minut od zatrzymania krążenia może skutkować przeżywalnością sięgającą 50-70%. Osoby prowadzące RKO mogą wykonać wczesną defibrylację używając dostępnych publicznie i znajdujących się na miejscu zdarzenia automatycznych defibrylatorów zewnętrznych.
- Sekwencja RKO jak u dorosłych może być bezpiecznie stosowna u dzieci, które są nieprzytomne i nie oddychają prawidłowo.
- Dla osób prowadzących RKO posiadających dodatkowe przeszkolenie bardziej odpowiednie podejście do resuscytacji dzieci i ofiar tonięcia to zmodyfikowana sekwencja, polegająca na wykonaniu pięciu początkowych oddechów ratowniczych zanim podejmie się uciśnięcia klatki piersiowej.
- Zmodyfikowana sekwencja uwzględnia również odroczenie poszukiwania pomocy, gdy ratownik jest sam, choć to mało prawdopodobne. Głębokość uciśnięć klatki piersiowej u dzieci powinna wynosić co najmniej jedną trzecią jej głębokości (u niemowląt wynosi to około 4 cm, a u dzieci około 5 cm).